Semik Tadeusz Franciszek (1899–1978), dowódca kompanii fortecznej «Węgierska Górka» w r. 1939. Ur. 26 VIII w Suchej Beskidzkiej w rodzinie robotniczej, był synem Grzegorza i Katarzyny z Dobrzyckich.
S. ukończył gimnazjum typu klasycznego. W listopadzie 1918 wstąpił ochotniczo do WP do 12 pp. Razem z pułkiem brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-sowieckiej. W pułku służył do 14 II 1921. Następnie, w stopniu sierżanta, został skierowany na kurs podchorążych do Warszawy (luty–czerwiec 1921). Po jego ukończeniu awansował na podporucznika. Od czerwca 1921 do listopada 1927 służył w 2. pp. Legionów jako dowódca plutonu. Dn. 1 VII 1923 awansował na porucznika. Od listopada 1927 do maja 1930 był dowódcą plutonu w Batalionie Manewrowym, a następnie do listopada 1935 w 17 pp., m.in. jako dowódca kompanii podoficerskiej, dowódca dywizyjnego kursu podchorążych rezerwy. Awans na kapitana otrzymał 1 I 1934. Z kolei do 27 VIII 1939 był dowódcą kompanii ciężkich karabinów maszynowych w 25. baonie Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP) «Czortków». W okresie służby odbył kilka kursów: saperski w Przemyślu w r. 1924 (uzyskał dyplom oficera technicznego), obserwatora lotniczego w Krakowie (otrzymał dyplom pilota obserwatora), dowódcy kompanii karabinów maszynowych w Rembertowie w r. 1933 i dowódcy batalionów piechoty w Rembertowie od lutego do 27 VIII 1939.
Dn. 28 VIII 1939 S. objął dowództwo Kompanii Fortecznej Nr 1 «Węgierska Górka», która wchodziła w skład 1. Brygady Górskiej Armii «Kraków». W dn. 2–3 IX t.r. z większą częścią swej kompanii, broniącą fortów: «Włóczęga», «Wędrowiec», «Wąwóz», prowadził wspólnie z baonem KOP «Berezwecz» (I baon 2. pp. KOP) zaciętą walkę z niemiecką 7. Dyw. Piechoty, uniemożliwiając jej wyjście w dolinę Soły na tyły Armii «Kraków». W dn. 3 IX późnym popołudniem S. został ranny, a fort «Wędrowiec», którego był bezpośrednim dowódcą, jako ostatni poddał się Niemcom.
S. dostał się do niewoli i przebywał w okresie od 4 IX 1939 do 21 I 1945 w oficerskich obozach jenieckich, w Itzehoe, Sandbostel, Lubece i Woldenbergu.
Po powrocie do kraju S. służył od maja 1945 w WP w 46 pp., zweryfikowany przez Min. Obrony Narodowej w stopniu majora. Następnie przeniesiono go do Wojsk Ochrony Pogranicza (WOP), gdzie m.in. był zastępcą dowódcy 10. Oddziału WOP do spraw liniowych. Dn. 12 X 1946 awansował na podpułkownika. Dn. 15 XI 1946 został zdemobilizowany z czynnej służby, z powodu inwalidztwa wojennego.
Od 1 XII 1946 do 30 III 1957 S. pracował jako kierownik administracji w Biurze Zbytu Przemysłu Chemicznego w Gliwicach. Następnie przeszedł na rentę inwalidzką. W l. 1960–7 pracował na 1/2 etatu w Spółdzielni Inwalidów Przemysłowo-Handlowej w Gliwicach. Od r. 1969 mieszkał w Suchej Beskidzkiej. Zmarł 28 XI 1978 w Suchej Beskidzkiej i tam został pochowany. Był odznaczony m.in.: Krzyżem Virtuti Militari 5 kl., Srebrnym Medalem «Za długoletnią służbę».
S. był dwukrotnie żonaty: po raz pierwszy (od r. 1929) z Janiną z Czechnickich (zm. 1933), po raz drugi (od r. 1934) z jej siostrą Wincentyną; z pierwszego małżeństwa miał dwoje dzieci: Lucjana (ur. 1930) i Krystynę (1931–1978), po mężu Stobiecką, z drugiego – syna Andrzeja (ur. 1947).
Enc. II wojny, s. 431; Rocznik oficerski, W. 1924, 1928, 1932; – Drygała L., Obrońca Węgierskiej Górki, „Granica” 1972 nr 38 s. 3 (fot.) –4; Jarosz H., Siedemdziesięciu przeciwko dywizji, „Kronika” 1977 nr 35 (fot.); Kantyka J., Węgierska Górka – Westerplatte południa, „Dzien. Zachodni” 1983 nr 187; Maj L., Obrońca fortu „Wąwóz”, „Wieści” 1970 nr 35; Steblik W., Armia „Kraków” 1939, W. 1989; Truszkowski S., Węgierska Górka, „Życie Warszawy” 1970 nr 208 s. 3 (fot); Zawilski A., Bitwy polskiego września, W. 1972 I–II; – „Tyg. Powsz.” 1979 nr 17; „WTK” 1979 nr 13; – CAW: Akta personalne S-a, sygn. 1007/64/37, 15122, 28077; – Materiały w posiadaniu rodziny S-a i autora.
Robert Szczerkowski